Wiąz górski, brzost (Ulmus glabra Huds) – drzewo z rodziny wiązowatych (Ulmaceae), dorastające do wysokości 40 m. Występuje prawie w całej Europie, poza południowymi i północnymi krańcami, oraz w Azji płd.-zach. w Polsce rośnie w lasach liściastych, często z klonem pospolitym, lipą drobnolistną, jesio-nem i bukiem.
Pień na niskiej wysokości rozwidla się na wiele grubych i powykręcanych konarów. Korona szeroka i odwrotnie jajowata. Kora ciemnoszara, gładka (łac. glabra = gładki) słabo spękana i płytkowata. Ma naj-większe liście z polskich wiązów, podługowato-owalne do 15 cm długości, najszersze w 2/3 swej długości, grube, z wierzchu matowe i szorstkie, spodem miękko owłosione wzdłuż nerwów, brzegiem nierówno-miernie podwójnie piłkowane z ząbkami sierpowato skierowanymi do przodu. Ogonki grube i bardzo krótkie. Jesienią przebarwione na żółto opadają najwcześniej z krajowych wiązów.
Kwitnie na przełomie marca i kwietnia niepozornymi kwiatami zebranymi w krótkie i gęste pęczki. Owocem są odwrotnie jajowate, prawie siedzące, małe orzeszki osadzone na środku cienkiego skrzydełka. Charakterystyczne jest wczesne kwitnienie i wykształcanie owoców jeszcze przed rozwojem liści.