Słownik języka polskiego drewno definiuje jako: 1. ścięte drzewo, oczyszczone z gałęzi i kory, używane w budownictwie, meblarstwie itp.; 2. kawałek porąbanego drzewa; 3. tkanka roślin. Najpopularniejsze synonimy drewna to: opał, calówka, tarcica, ksylem, polano, smolak, szczapka, bierwiono, papierówka, belka, szczapa, deska. Słownik etymologiczny języka polskiego notuje: „drewno, drewniany, zdrewnieć, drewko, od: drwa, drew, co w XVI i XVII wieku przenoszonona ‘niesmaczne mowy i pisma’, (dawne przysłowie: »jakby dębu liznął«). Stąd drwić, , drwiny, (fraszki Karmanowskiego z 1610 r. to drwa). Prasłowo drewna to: cerk. drŭwa, rus. drwo grec. drys, ‘dąb’, ‘drzewo’; ind. druwaja, ‘naczynie drewniane’. Od drewna mamy: drewutnia, drewotnia, (‘gdzie drwa tną’), jak i drwalnia. Przymiotniki to: drzewiany, drzewniany, obok drewiany (z drwiany od drewno), drewni(a)sty. Inne to: »drwisz czyli drogi pytasz«; a u Potockiego: »nowe drwa i ci piszą«; »bez drew nie bywa (to o pijaństwie)«; »skoro drew na pasiekę nawalił« (czyli ‘nałgał’); drwoszczep, ‘drwal’. Czasami używa się dziś staropolskiego drzewiej, co oznacza: dawniej, niegdyś,. Ponadto drzewo i drewno pojawia się w wielu zapomnianych dziś powiedzeniach i przysłowiach: „Kazimierz Wielki zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną”, „Przy suchym i mokre drzewo się spali”, „Przygody po ludziach, nie po drzewach chodzą”, „Drzewo, które skrzypi, dłużej w lesie stoi”, „Gdy się drzewo obali, każdy wióry zbiera” lub „Gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą”.